صالح‌نیا که بود و چه کرد

فوتبال ایران یکی از چهره‌های ماندگار و تأثیرگذارش را از دست داد؛ مربی‌ای که نامش با هویت فوتبالی یک شهر گره خورده بود. بهمن صالح‌نیا فراتر از نتایج و جام‌ها، نقش مهمی در شکل‌گیری فرهنگ فوتبال در بندرانزلی داشت؛ مسیری که خودش آغاز کرد و نسل‌های بعدی از آن الهام گرفتند.

محمد نوری‌فر با انتشار یادداشتی خواندنی و احساسی درباره تأثیر این مربی بر فوتبال بندرانزلی نوشت:

تکه‌ای مهم از فوتبال ایران دیشب برای همیشه آرام گرفت. نه منصور پورحیدریِ بندرانزلی بود و نه علی پروینِ ملوان؛ او در آن دوران دوقطبی، برندی ممتاز بود به نام بهمن صالح‌نیا.

مردی که یک روز صبح، چند روز مانده به نوروز ۱۳۷۰، برای پنجمین صعود پیاپی به فینال جام حذفی، عاشقان فوتبال بندرانزلی را پشت‌سر اتوبوس تیمش راهی تهران کرد.

آن روز، در برابر هشتاد هزار استقلالی و هشت ملی‌پوش تیم منصور پورحیدری، ۱۲۰ دقیقه مقاومت کردند و وقتی محمد قدیربحری پنالتی قهرمانی را گل کرد، تمام جاده تهران–انزلی لبریز از شور و غرور شد؛ جاده‌ای که شاید طاقت آن همه شادی را نداشت و شش سال بعد، سیروس قایقران، کاپیتان تیم صالح‌نیا را از فوتبال ایران گرفت.

«بهمن‌خان» نمادی بود از فوتبال آماتور و بی‌‌کلک دهه ۶۰ و ۷۰. فوتبالی که حتی اگر گزارشگر فینالش هادی، برادرزاده بهمن صالح‌نیا بود، یک استقلالی هم با وجود شکست، اعتراضی نکرد. فوتبالی که هنوز «خان» داشت؛ و خان‌هایش، بزرگی می‌کردند.

نام او کنار نام‌های بزرگی خواهد ماند که نه فقط تیم ساختند، که روح فوتبال را شکل دادند. مردی که «مربی محبوب تیم شهرش» بود، پیش از آنکه این تعبیر مد شود. او با دستانش مثل یک معمار، بنایی به اسم ملوان ساخت که نماد یک شهر شد. چه از این باشکوه‌تر؟ صالح‌نیا مثل یک نویسنده، داستانی به اسم ملوان خلق کرد که ۶ دهه همه در بندرانزلی می‌خواهند بخشی از آن داستان باشند.

یادش گرامی، نامش جاودانه، و جای خالی‌اش، تا همیشه محسوس.