همسر مرحوم سیروس قایقران گفت: سیروس قایقران بی‌منت، متواضع، باسخاوت، خونگرم و مردمی بود.

همسر مرحوم سیروس قایقران:

سیروس متواضع و مردمی بود

همسر مرحوم سیروس قایقران گفت: سیروس قایقران بی‌منت، متواضع، باسخاوت، خونگرم و مردمی بود.

افسانه اسدان عصر امروز در حاشیه سیزدهمین سالگرد درگذشت مرحوم سیروس قایقران در مزارش در گفت‌و‌گو با خبرنگار فارس در انزلی با اشاره به ویژگی‌های مرحوم سیروس قایقران کاپیتان اسبق تیم ملی فوتبال اظهار داشت: سیروس مهربان، خونگرم و متواضع بود و بسیار به محبت مردم پاسخ می‌داد و تا جایی که برایش امکان داشت به مردم کمک می‌کرد.
وی ادامه داد: اگر کاری انجام می‌داد برای دل خودش، بی‌منت، بدون چشمداشت و توقع بود و یکی از مهم‌ترین ویژگی او در اوج محبوبیت این بود که هیچ‌گاه مغرور نشد و اصل خود را از یاد نبرد.
همسر مرحوم قایقران با اشاره به اینکه سیروس خیلی راحت زندگی می‌کرد، اظهار داشت: قایقران انسانی فوق‌العاده خوش‌قلب و با سخاوت بود.
وی برگزاری مراسم یادبود این ورزشکار فقید را خوب ارزیابی کرد و گفت: مسئولان می‌توانند کار فرهنگی انجام دهند و از ورزشکاران و پیشکسوتان تقدیر کنند، کاری که مرحوم قایقران دوست داشت انجام شود.
وی با اشاره به اینکه هنوز پس از گذشت ۱۳ سال سیروس فراموش نشده و مردم به او علاقه‌مند هستند، تصریح کرد: راز ماندگاری سیروس مردمی بودن او بود و اینکه هیچ‌گاه دوستان و مردم را که نیاز به کمک داشتند فراموش نمی‌کرد و از هر فرصتی برای کمک به آنها استفاده می‌کرد.
مرحوم سیروس قایقران در اول بهمن ماه ۱۳۴۰ در محله کلویر بندر انزلی پا به عرصه وجود گذاشت و از همان دوران کودکی به فوتبال در زمین‌های خاکی کلویر روی آورد و با استعداد درخشانش به عضویت تیم فوتبال منتخب آموزشگاه‌ها درآمد.
وی در سن ۱۶ سالگی در سال ۱۳۵۶ موفق شد به عنوان یکی از مهره‌های اصلی در تیم‌های نوجوانان و جوانان ملوان استعدادهای خود را به نمایش بگذارد و با مهارت‌های منحصر به‌ فردش ملوان را به رتبه قهرمانی باشگاه‌های گیلان برساند.
قایقران در سال‌های ۵۷ تا ۶۳ افتخارات زیادی را برای ملوان و گیلان به ارمغان آورد و در این دوران وی به عنوان یک بازیکن استثنایی با ویژگی‌های اخلاقی عالی و منش پهلوانی در بین عموم مردم محبوب شد و به قدری متواضع و افتاده بود که همه افراد به او علاقه‌مند بودند و لبخندهای صمیمی‌اش هیچ‌گاه از لبان او دور نمی‌شد و قلبش مانند دریا پاک و بی‌آلایش بود.
سیروس قایقران در سال ۱۳۶۳ به تیم ملی دعوت شد و در سال ۶۶ تنها فوتبالیست شهرستانی بود که شادروان دهداری بازوبند پرافتخار کاپیتانی تیم ملی ایران را به بازوان او بست و در سال ۶۷ در جام ملت‌های آسیا در قطر، تیم ملی ایران با رهبری سیروس به مقام سومی دست یافت و در سال ۶۹ تیم ایران را با گل‌های زیبایش پس از ۲۰ سال به قهرمانی در بازی‌های آسیایی پکن رساند.
سیروس در آن دوران نه تنها در ایران بلکه در آسیا و اروپا هم به عنوان یک بازیکن استثنایی مطرح شد و با وجود داشتن پیشنهاد از تیم‌های آلمانی به الاتحاد قطر پیوست و در اوج شهرت هرگز مغرور نشد و اصالت خود را فراموش نکرد و پس از مدتی بازی در قطر دوباره به تیم ملوان پیوست و این تیم را قهرمان جام حذفی و راهی مسابقات آسیایی کرد.
سیروس در سال ۷۲ به عنوان بازیکن و سپس مربی به تیم کشاورز تهران پیوست و نتایج قابل توجهی به دست آورد.
وی سپس به تیم دسته دومی مسعود هرمزگان پیوست و مدتی در آنجا مشغول به مربیگری شد.
در سال‌های ۷۶ و ۷۷ سیروس بارها تمایل خود را برای بازگشت به ملوان به عنوان بازیکن یا مربی اعلام کرد. در اوایل سال ۷۷ وی که برای تعطیلات نوروز همراه خانواده‌اش به انزلی آمده بود، در روز ۱۸ فروردین‌ماه در حال بازگشت به همراه همسر، فرزند خردسالش و برادر همسرش در اتومبیل رنوی خود عازم تهران بود که در حوالی امامزاده هاشم با یک کامیون خاور تصادف کرد و در این حادثه تلخ خود و تنها فرزند شش ساله‌اش راستین به دیار باقی شتافتند.